200 Wagens gemaakt op bamboestokken, tot stand gekomen door een groep (voornamelijk) jongeren die hier samen aan gewerkt hebben. Een groep van hetzelfde geloof: de Hindoes. Iedere wagen stelt 1 boze geest voor en door deze wagen op het einde van de optocht allemaal in hun eigen dorp te verbranden worden de boze geesten verdreven. Jullie zullen wel denken. Is Manon aan het hallucineren door haar malariapillen? Waar heeft ze het toch over? Ik heb het over de Ogoh-ogoh parade in Mataram waar wij afgelopen vrijdagmiddag zijn gaan kijken! De Ogoh-ogoh parade is dus een traditie van de Hindoes. Zaterdag was het Nyepi-day, Stiltedag voor de Hindoes. Het verhaal van de Ogoh-ogoh parade en Nyepi-day is dat het tijdens de Ogoh-ogoh parade groot feest is door de geesten te verdrijven en tijdens Nyepi-day iedereen in stilte leeft. Geen gas, geen licht, geen eten. Van 6.00 ‘s morgens tot de volgende ochtend 6.00. Door het leven in stilte moeten de geesten geloven dat het eiland verlaten is en zo dus niet terugkeren naar het eiland. Dit is vooral op Bali zo aangezien dat het meest Hindoeïstische eiland is van Indonesië. Daar waren zaterdag zelfs de haven en het vliegveld dicht. Op Lombok doen de Hindoes dus ook mee met deze traditie. Erg leuk om te zien! De verschillende wagens worden gedragen door heel veel mensen. Ik denk dat alle mensen die er aan mee hebben geholpen mee lopen. Muziek maken, dansen, gewoon mee lopen of de wagen dragen. Resultaat: Heel veel mensen! In de brandende zon kwamen de verschillende wagens voorbij. Ook al waren er natuurlijk veel verschillen met het Bloemencorso in Zundert. Toch had ik wel een beetje dat gevoel! Verschillende buurtschappen met ieder hun eigen shirt en optocht kijken in de brandende zon. Dat was hier ook het geval. De wagens zijn natuurlijk niet te vergelijken met het Zundertse corso maar een gezellige sfeer hing er in ieder geval! In het Zundertse corso ben je als duwer zijnde blij als er geen drumband voor of achter je wagen loopt. Nou hier maakt iedere wagen gewoon zijn eigen muziek! Gezellig, dat wel!! Soms had ik toch echt het idee dat wij een grotere bezienswaardigheid waren dan de hele parade. De zon was namelijk niet het enige wat ik voelde branden, vele ogen waren steeds op ons gericht. Een klein stukje Zundert-gevoel had ik hier dus even op Lombok. Zaterdag moest ik toch wéér aan het corso denken op het strand. Toen we op het strand lagen was aan de linkerkant hele heldere lucht en aan de rechterkant leek er een erg zware storm aan te komen. Stemmingsexpressie dus, ons ontwerp van dit jaar!

Met onze taalcursus gaat het ook prima. Er zitten nu 9 lessen op en we hebben er nog 4 te gaan. Over 2 weken zijn we daar dus mee klaar en dan hebben we in onze laatste les ons ‘examen’. Ik zal mezelf er nu toch echt toe moeten zetten om woordjes te gaan leren. Op de KSE was ik daar altijd al een fan van, vandaar dat ik nu nog steeds niet begonnen ben. Veel woorden leer je automatisch al hoor dus het communiceren gaat wel steeds beter! Ook Jimmy, onze leraar, vind het zoals de meeste Indo’s leuk om op de foto te gaan. Zo zit hij dus ook gewoon selfies te maken tijdens de cursus. Nu hebben we er ook een met hem gemaakt, deze zal ik bij mijn verslag zetten!

En natuurlijk is er ook nog gewerkt deze week! De 2e laag geel zit op de muur en dus is het nu deze week tijd om de muurschildering te projecteren op de muur en te tekenen. Verder hebben we weer 2 ochtenden meegekeken met de posyandu. Dinsdag zijn we naar een dorp dichtbij de stichting gegaan waar ook lokale studenten meehielpen met de posyandu. Zij gaven een presentatie aan de zwangere vrouwen over borstkanker. Veel verstonden we er niet van maar het was wel interessant om te zien hoe zij dit gaven. De student naast mij was in het Bahasa Indonesia al een hele tijd aan het discussiëren met een andere student over hoe ze het beste kon vragen of ze op de foto mocht. Het leuke was dat ik dit gewoon verstond en dat ik dus al lang wist dat de vraag ‘Can I take selfie with you?’ er aan zat te komen. Bij de posyandu zien we iedere keer hetzelfde. Kinderen die gevaccineerd worden, kinderen die gewogen worden en zwangeren die gecontroleerd worden door de verloskundige. Maar bij deze posyandu zagen we nog iets anders: De meest grote spin die ik OOIT heb gezien! Ik geloof dat ik mijn mening daarover niet meer hoef te vertellen he? Bij deze posyandu waren veel kindjes. Twee kindjes vond ik toch wel erg bijzonder. Deze twee meisjes waren tweeling en hadden allebei 12 tenen. Ja, ik snap ook niet hoe het kan maar het was toch echt zo!

Donderdag hebben we meegekeken bij een posyandu in de bergen. ‘We are going on an adventure’ zei onze collega van de stichting ’s morgens al. Ze hadden ons geadviseerd om met één scooter te komen en dat hebben we dus ook gedaan. We hadden eigenlijk geen idee waarom maar dat werd snel duidelijk. De weg naar het bergdorp was geen weg zoals we die hier gewend zijn. Het waren stijle stukken, heel erg stijl. Ook waren het smalle stukken, heel erg smal. Al snel besloten Lieke en ik dat het veiliger was dat onze twee collega’s van de stichting zouden rijden. Achterop de scooter had ik wel de pech dat ik soms stukken moest lopen. Niet zomaar stukken, de stijle stukken natuurlijk. De scooter trok het anders niet. De zon scheen goed en dus was dit erg warm. Doordat het die nacht en ochtend nog geregend had waren de zandpaden niet altijd goed dus we waren inderdaad ‘on an adventure’! Eenmaal bij de posyandu hebben we tot 11 uur meegekeken en toen begon het te regenen. Het zag er niet naar uit dat het snel ging stoppen. Waar je ook bent in Indonesië, eten lijkt er altijd te zijn. Er zijn hier erg veel fruitbomen. Zo zagen we een grote durian-boom (de vruchten hier die enorm stinken). Bij de posyandu vertelde ze dat één boom in één seizoen wel 1000 (!!!!) durians produceert! Nadat we gegeten hadden en we het idee hadden dat het droog was waren we van plan om weg te gaan. Toen we bij de scooters stonden begon het toch weer hard te regenen. Toch nog even gewacht en uiteindelijk zijn we om 14u terug naar beneden gereden. Aangezien de heenweg best eng was met de slechte paden etc. zijn we langs een andere weg terug gegaan. Deze zou beter begaanbaar zijn en dat was hij ook. Tijdens dat we naar beneden reden begon het wel weer te regenen en tijd om foto’s te maken van het mooie uitzicht had ik dus niet. Helemaal veilig voelde ik me toch ook niet. Vooral niet toen de collega waarbij ik achterop de scooter zat net voor een stuk afdaling stopte om zijn remmen te controleren. Eén van de twee remmen deed het niet meer en dus ging ik lopend naar beneden. Ook al had ik de hele tijd het motto van mijn lieve oma in mijn achterhoofd (‘Alles komt goed!’), toch vond ik het maar veiliger om dat stijle stuk naar beneden te lopen. Als verzopen katjes kwamen Lieke en ik thuis aan. Ik had het koud waardoor mijn koude douche zelfs warm leek!
Deze week weer genoeg meegemaakt dus. Saai is het nooit hier! Helaas hebben we nog geen feedback gehad op ons projectplan waardoor we nog steeds niet verder kunnen met ons project. Onze leraar is er mee bezig dus we wachten rustig af! Wachten moeten we hier wel meer!

Oja! Helemaal vergeten te vertellen! Door een administratieve reden is mijn scooter omgeruild en rijd ik nu de hele tijd rond op mijn Barbie-mobiel! Mooi roze is niet lelijk hoor!

Voor morgenochtend staat er voor ons iets interessants op het programma. We gaan meekijken met een nieuwe intake van de stichting waarvoor ze naar het ziekenhuis moeten. Deze jongen is geboren zonder knieschijven en in het ziekenhuis wordt morgen een behandeling bepaald. Dinsdag gaan we weer op avontuur want dan gaan we weer naar een posyandu in de bergen. Onze collega’s hebben ons al verzekerd dat dat pad een stuk beter begaanbaar is! En verder zien we weer wel wat deze week ons brengt!

Leuk dat jullie weer de moeite hebben genomen om mijn verslag te lezen!
Een fijn weekend allemaal nog en tot de volgende keer weer!

Liefs, Manon